św. Franciszek

Mojego bloga nie mogę rozpocząć inaczej jak od mojego ulubionego świętego – św. Franciszka z Asyżu. Był on synem bogatego kupca z Umbrii (a były to czasy gdy Italia była rozbita na mnóstwo małych państewek). Na chrzcie nie dostał jednak imienia Franciszek lecz Jan. Jan Bernardone urodził się w roku 1182 w Asyżu. W młodości marzył mu się stan szlachecki, pragnął zostać pasowany na rycerza. Korzystając z pieniędzy ojca prowadził początkowo dość hulaszczy tryb życia. Jako 20-letni młodzieniec o dość awanturniczym charakterze wziął udział w lokalnej wojnie z Perugią. Nie skończyła się ona dla niego szczęśliwie bowiem popadł w roczną niewolę, podczas której podupadł na zdrowiu.

W 1205 r. wstąpił wreszcie w stan rycerski by wziąć udział w wojnie toczonej między Fryderykiem II a papieżem. Coś jednak zmieniło się w jego życiu co nie pozwoliło mu kontynuować obranej wcześniej drogi. Podczas postoju w Spoletto w śnie przemówił do niego sam Pan Bóg. Ten moment był przełomowy w jego życiu. Zawrócił do Asyżu i obrał życie żebraka by skupić się na modlitwie i pokucie.

Podczas czasu spędzanego na modlitwie w zapuszczonym kościele św. Damiana usłyszał on głos mówiący: „Franciszku, napraw mój kościół”, co zrozumiał w sposób dosłowny i zabrał się za remontowanie tegoż kościoła. Sięgnął w tym celu po zasoby ojca, za co został wydziedziczony. Oddał ojcu należące do niego ubranie i ubrał się w worek. Zrozumiał, że droga do życia wiecznego nie wiedzie przez chwalebne czyny na placu boju lecz w codziennym czynieniu dobra i skromności. Z czasem przyciągał do siebie dawnych towarzyszy. Był to jednak czas licznych ruchów religijnych, które uznawane były niejednokrotnie za heretyckie. Nie chcąc by uznano go za takiego poszedł wraz ze swymi towarzyszami do Rzymu by papież formalnie zatwierdził regułę jego stowarzyszenia opartą na Ewangelii. Papież Innocenty III przychylił się do prośby Franciszka, a jego zgromadzenie nazywano Braćmi Mniejszymi.

Odwiedzając kolejne miasta Franciszek i jego towarzysze głosili konieczność pokuty i skromnego życia. Wielu ludzi zdecydowało się podążyć za jego słowami dając początek Franciszkańskiemu Zakonowi Świeckich, który powstał w 1211 roku. W 1219 r. z zamiarem ewangelizacji pogan wraz z krzyżowcami udał się na Wschód i dotarł aż do Egiptu. Tam spotkał się z sułtanem, który nie tylko pozwolił mu bezpiecznie opuścić obóz wojsk muzułmańskich ale także odwiedzić święte dla Chrześcijan miejsca w Palestynie – ówcześnie podbitej przez Arabów. W 1220 roku Franciszek wraca na płw. Appeniński.

W 1223 roku miało miejsce ważne wydarzenie, które jest dziś istotnym składnikiem obchodów świąt Bożego Narodzenia. W Boże Narodzenie Franciszek zainscenizował scenkę Narodzenia Pańskiego – w żłobie na sianie położył niemowlę, a obok niego stanęły wół i osioł. To dało początek tradycji jasełek, która trwa do dnia dzisiejszego. W rok później stało się coś jeszcze istotniejszego. W trakcie trwającego 40 dni postu przed uroczystością św. Michała Archanioła Franciszkowi objawił się sam Chrystus obdarzając go łaską stygmatów – ran zadanych Zbawicielowi podczas ukrzyżowania. Franciszek został w ten sposób pierwszą w historii Kościoła osobą, która dostąpiła łaski stygmatów. W dwa lata później zmarł a jego wspomnienie jest obchodzone w Kościele Katolickim 4-go października.

Franciszek jest znany ze swej miłości do zwierząt, znane jest m.in. jego kazanie dla ptaków. Inna przypowieść mówi, że w Gubbio przemówił do wielkiego wilka, który terroryzował mieszkańców miasta tak, że bali się zapuszczać za jego granice.

Na wizerunkach św. Franciszek przedstawiany jest zwykle w tradycyjnym habicie franciszkańskim (brązowym z białym pasem), czasami ze stygmatami, często w otoczeniu ptaków. Jego atrybuty to krzyż, baranek, księga i ryba.

W poczet Świętych Franciszek wszedł 16.07.1228 roku za sprawą jego przyjaciela, papieża Grzegorza IX.